Μέρα Μαγιού

Γράφει ο/η

newsroom

Το 1950 λόγω του θανάτου του πατέρα μου, υποχρεώθηκα να διακόψω τις σπουδές μου στην Αθήνα- ονειρευόμουνα να κάνω πιανιστική καριέρα – και με την παρότρυνση του Μανώλη Καλομοίρη ήρθα στα Τρίκαλα να οργανώσω το ωδείο.

Τον πρώτο άνθρωπο που συνάντησα ήταν ο Λεωνίδας Παπαστεφάνου , λάτρης της μουσικής και άνθρωπος πολύ δυναμικός. Αυτό μου είπε πως η πόλη διαθέτει ένα καλό μουσικό δυναμικό, πράγμα που σε λίγο το διαπίστωσα κι εγώ. Υπήρχε ένα μουσικός πυρήνας. Ο Μισέλ Ρεσέτνικωφ, η Ίλζε Σακελλάρη, ο Γιαννάτος… Ο κόσμος αγαπούσε τη μουσική. Ήξερε από μουσική. Έκαναν καντάδες, μαζεύονταν στις ταβέρνες και τραγουδούσαν Υπήρχαν και κάποιες χορωδίες όπως εκείνη του Τσιμπίκου. Έτσι παράλληλα με την οργάνωση του ωδείου αποφάσισα να δημιουργήσω και χορωδίες. Άρχισα με μια παιδική και συνέχισα με ανδρική και μεικτή.

Μολονότι υπήρχαν την εποχή εκείνη στην πόλη έντονες πολιτικές αντιθέσεις και η τοποθέτηση του άντρα μου- είχα στο μεταξύ παντρευτεί τον Λεωνίδα Παπαστεφάνου- ήταν αριστερή, όλοι ανεξάρτητα από φρονήματα μου έστειλαν τα παιδιά τους. Υπήρχε μια διάθεση των ντόπιων για καινούργια πράγματα, Μια ζεστασιά. […] Αρχικά το ρεπερτόριό μας ήταν κλασικό. Σούμπερτ, Χαίντελ…[..]

Με το έντεχνο ελληνικό τραγούδι δεν διατηρούσα ιδιαίτερες καλές σχέσεις. Σχεδόν δεν το γνώριζα. Ώσπου μια μέρα έρχεται ένας χορωδός, ο Τριαντάφυλλος Πρινάρης, και μου φέρνει ένα δίσκο. Ήταν ο «Επιτάφιος» του Θεοδωράκη. Ακούω το «Μέρα Μαγιού» και εκστασιάζομαι. «Θα το κάνω χορωδιακό»λέω. Το διδάσκω στα παιδιά και βγαίνει πολύ καλό. «Θα βάλω μπουζούκι»λέω. Όσοι το άκουσαν αυτό νόμιζαν πως τρελάθηκα. Μόνο ο Λεωνίδας συμφώνησε. Επικοινωνώ με τον Καρνέζη και τον Παπαδόπουλο. Τους καλώ στα Τρίκαλα. Έρχονται και δίνουμε την πρώτη συναυλία. Θρίαμβος. Έτυχε μάλιστα να ακούσει τη συναυλία αυτή ο Σταυρολαίμης, που ήταν περαστικός από τα Τρίκαλα, και ενθουσιάστηκε. Πάει, βρίσκει τον Θεοδωράκη – ο Θεοδωράκης δεν είχε έρθει, μας έστειλε μόνο ένα τηλεγράφημα, και του λέει : “Αυτοί εκεί κάτω κάτι καλό φτιάνουν με τα τραγούδια σου». Ο Σταυρολαίμης μίλησε για εμάς και στον Ορφανίδη της RCA και έρχεται ο Ορφανίδης και μου λέει: «Θέλετε να κάνετε ένα δίσκο:» Άκου θέλουμε… Τι άλλο καλύτερο ζητούσαμε;

Βέβαια όταν αρχίσαμε να τραγουδάμε Θεοδωράκη προέκυψαν κάποια προβλήματα. Ήταν τα χρόνια δύσκολα ακόμα. Η αστυνομία παρενέβαλε συνεχώς προσκόμματα. Έρχονταν ,κάθονταν απ’ έξω, μας παρακολουθούσαν. Όμως προς τιμή των τρικαλινών και δεξιών και αριστερών κανείς δεν διανοήθηκε να απαγορεύσει στα παιδιά του τη συμμετοχή στη χορωδία.

Πολύ αργότερα, το 1965 φύγαμε από τα Τρίκαλα και εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα. Μετά τη μεταπολίτευση ήρθα σε επαφή με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Είχα ετοιμάσει τη « «Συννεφιασμένη Κυριακή» Είναι ένα τραγούδι που μπορείς να το κάνεις χορωδιακό χωρίς να προδώσεις το ύφος του. Το τραγουδήσαμε μαζί μα άλλα τραγούδια και σε κάποια συναυλία ήρθε και ο Τσιτσάνης και μας άκουσε. Του άρεσε πολύ, ενθουσιάστηκε και αποφασίσαμε να το κάνουμε δίσκο. Δυστυχώς η εταιρεία δεν δέχτηκε να το γυρίσει. Είχαν αρχίσει τότε να είναι της μόδας τα ροκ και ποπ και η εταιρεία μου δήλωσε πως «δεν ήταν κατάλληλη εποχή για τη «Συννεφιασμένη Κυριακή».Έτσι χάθηκε η ευκαιρία. Κρίμα!

Η παιδική χορωδία σε συναυλία το 1953